Hay Anasına

Ben o kadar büyük bir eşşeğim ki bunu sen bile tahmin edemezsin. Bunca zaman oldu oturup sana iki satır bir şey çiziktiremedim. Haaa denemedim değil. Denedim. Düşündüm. Ama olmadı. Elimde sana, içinde bulunduğun ruh haline anlatabilecek şeylerin olmadığını farkettim. İşte o zaman bıraktım yazmayı. Yazmayı denemeyi de beraberinde...

Üzgünüm...

keşkeleri sevmem ben

ama demeden de duramam...

keşke sen şimdi buraya kendi hür iraden ile yazmıyor olsaydın, yazamıyor değil de. ben sana bık bık söylenseydim telefonda. hiç aramasak da birbirimizi ihtiyaç duyduğumuzda ulaşabileceğimizi bilseydik. ha deyince sesimizi duyabilseydik.

uzaktayız ama yanyanayız gibi. aklımın bir yerinde hep duruyorsun. ve bu duruma etki edemememi düşünüyorum. kendi kazamı düşünüyorum. ve ne kadar şanslı olduğumu. herkes bunu düşünsün istiyorum. herkes ne kadar şanslı olduğunu.

an itibarıyla ikimizin de elinden beklemek dışında bir şey gelmiyor. ki biz beklemeyi hiç sevmeyiz.

:(

must bir yardımcı fiil midir

hayatın koyduğu kurallar, yarattığı patikalar, dönmeye zorunlu bıraktığı dönemeçler... bizim bunlara uyma zorunluluklarımız.

olayları değiştiremiyeceğimi kabul ettiğimde orta öğretimimi yeni bitirmiştim. o zamanlar bu durum beni öylesine rahatsız etmişti ki kendimi öldürmek bu hayatta verebileceğim -kendi verebileceğim- tek kararmış gibi geliyordu. ama sonra durumun öyle olmadığnı, benim karar merkezi olma zorunluluğum olmadığını farkettim. ya da zannettim. neyse ne.

yapacaklarımızın yapmak zorunda olduklarımızın bir bütünü olduğunu düşünüyorum. yarın tezlerimi geri alırmıyım bilmiyorum ama alsam ne olur.

sanki

unutulmuş bir hikayede esir kalmışım da anlatılmayı bekliyormuşum gibi
adıma bir yerlerde ağıt yakılıyormuş da zihnimin bir taraflarında dolaşıyormuş bu ezgi gibi
ormanda kaybolmuşum gibi
sessizlik gibi
..

bayır aşağı koşan şuursuz atlar misali

hayatın bizleri rüzgarda savrulan kuru yapraklar gibi oradan oraya atmasına alıştık sanıyordum. ama her savrulmada kafamın karışması, her savrulmada heyecana tutulmam bunun aksini iddia eder gibi.

sakin olup nereye düşeceğimi beklemek daha pratik geliyor bu sefer.
plan b1 yok bu sefer.
bilinç yok...

çok mu bilmem beklediğim ama

tazeliğiyle kuşatan bir sabaha uyanmak istiyorum yarın
adımlarım kurtulsun ağırlığından yarın
uzanayım şöyle bir huzura yarın
...



di mi ama
hakkımız değil mi ulan
içine sıçtığımın dünyası.

cızzzzt

bok gibiyim stop
kadehler dar geliyor stop
sen ne zaman geleceksin stop.

bızzzt

düşük frekansta bir bardak içinde sıkıştım stop
kasılıp kalmalara yaklaştım stop
tıkanmalar stop

hep

hep aynı teraneleri okuyoruz çünkü ................. .

lay in the blanks;

- tembeliz
- başka terane bilmiyoruz okuyacak
- bu da bize yazılmış bir kere
- artık çok geç
- cidden okuyabiliyor muyuz
- .
-

algıda çatlak

sürekli bir arkamıza bir ilerilere bakıyor, tökezliyor sık sık, düşüyoruz bazı bazı. ancak düşünce şu an ve burada olduğumuzu farkediyoruz ama o zamanda geç kalmış olma hissinden kurtulamıyor, başlıyoruz küfre, ha babam de babam..
acep nedendir ?

duvarlar

sürekli duvarlar örüyoruz, sonra onları yıkmaya çalışıyoruz, yıkıyoruz. örüyoruz, yıkıyoruz. örüyoruz, yıkıyoruz. biz bunu niye ve hep yapıyoruz?

birden bire

bir anda bir sızı beliriyor taaa derinlerde. nereden ve neden doğduğunu anlamıyorum. sadece şiddeti var belleğimde. kaçacak delik kalmadı gibime geliyor, çok kızıyorum. kendime, sana, dünyaya, herkese, herşeye...

ve aleykküm selam

gizli göl pek bir seksi imgelemece olmuş, aman deyim sakata gelmeyelim.

dağıtıcam ağzını burnunu burada işte, ahahahaha !

gizli hayranlarından da yardım umamazsın hem burada, muahahah !

şaka bir yana purocemiz hayırlı ve pek uğurlu olsun dostum !!!

Nihayet

Uzun süredir konuşup ama bir türlü yapamadığımız, bir göl kıyısında şezlonglarımıza oturmuş biralarımızı yudumlar gibi kurduğumuz küçük cümleleri birbirimize aktaracağımız blogumuz nihayet yayında.

Gizli burası. Gizli göl, gizli cümleler, gizli sen, gizli ben...